Baby Thesis

Paano nga ba maging magulang?

Parang putahe ba 'to na may susundin kang recipe? Parang Science project na may step-by-step procedure? Parang program na kailangan tama ang coding? O parang computer game na may "how to play"?

Pag nabuntis ka, para ka lang namang nagte-thesis. Parang isang malaking project ang pagtutuunan mo ng pansin. Aalagaan mo ng siyam na buwan. Mag-iinvest ka ng maraming time at effort para dito. Gusto mo maging successful yung project kaya lahat ng pwede mong gawin para mapabuti at ikaganda nito eh gagawin mo. Kakain ka ng healthy foods. Lalayo ka sa mga bisyo. Isasantabi mo yung mga bagay na hindi mo dapat problemahin. Parang ito yung pinaka project proposal mo, yung pagbubuntis mo. Dito mo pag-iisipan lahat ng kumbaga sa thesis eh, pinaka-design o template, yung objectives of the study, limitations and delimitations, scopes pati background of the study. Sa siyam na buwan, magiging busy ka kakaintay kung approved ba ang thesis mo. At finally pag labas nito, tsaka mo lang malalaman.

Masarap sa pakiramdam paglabas nito tapos approved. Approved in a way na, healthy at normal ang baby mo. Yung makikita mong kamukha mo, o ng asawa mo. Makikita mo yung ngiti niya, mahahawakan mo siya at maiisip mong "sakin galing tong bulinggit na tao na to..", tapos masasabi mo na lang sa sarili mong... Lahat ng hirap ko sa proposal na to eh bawing bawi na. At lahat ng magagawa mo pa para mapaayos siya eh gagawin mo. Hindi mo na hahayaang ma-reject pa. Hindi ka papayag na may mangyayari pang masama dito para ikasira ng baby thesis na to.

Pero proposal pa lang yun diba? Prototyping at Implementation of the Study pa. Sa totoong thesis, dalawang semester lang yan. Pero dito, pag nagkaanak ka, syempre hindi lang dalawang semester mo aatupagin ang anak mo. Wala nag katapusan, habang buhay yan. Tama, isang pang habang buhay na  thesis making yan.

Pag nagkaanak ka, daig mo pa nga ang nagmamasteral degree eh. Bawat taon kasi, parang may mga achievements kang makukuha, tapos iba iba dun yung mga matututunan mo. Kahit kasi sino, wala namang handang handa na para maging ina o ama e. Kahit nakaplano man ang pagbubuntis mo, pag nandyan na ang baby mo, tsaka lang magiging reality ang lahat. Parang sa pag-aaral, hindi mo naman kasi kabisado ang takbo ng utak ng mga prof mo. Hindi mo hawak lagi ang pagkakataon. Hindi lahat ng araw eh masaya. At sa araw araw na pagpasok mo, hindii mo masasabing araw araw kang handa sa mga mangyayari.

Hindi pa ako bihasa dito. Baguhan nga lang ako eh. Dalawang linggo? Walang wala pa ako sa kalingkingan ng pagiging ganap ng magulang. Dalawang linggo. Yun pa lang ang naaachieve ko, pero madami na rin ako agad natututunan at narerealize.

Ang pagiging magulang, aligaga pag oras na ng iyak ng bata. Parang mga deadlines lang ng projects. Pero ang pagiging ina, parang araw araw eh deadline mo na. Araw araw kasi eh pagpupuyatan mo. Minsan hindi ka makakatulog ng maayos, minsan hindi ka talaga matutulog magdamag. Pag gising ng anak mo, sa ayaw at gusto mo,gigising ka na rin kahit alas kwatro pa lang ng madaling araw. Titingnan mo kung gutom na ba sya, basa ba ang lampin, pawis ba sya, nilalamot o nilalamig. Parang lagi ding may graded recitation na dapat lagi kang handa. Dapat may instinct ka. Dapat kahit hindi ka pa bihasa, alam mo kung anong dapat gawin para sa anak mo. Dapat handa ka. Handa ka gawin lahat para sa kanya. Hindi ka dapat mauubusan ng pasensya kasi ikaw din ang mahihirapan. Kumbaga sa thesis mo, ireredefense mo pa rin, kundi, ikaw din ang babagsak. Kasi pag naubos ang pasensya mo sa codes na di mo mapagana, edi bagsak ka. Parang sa anak mo. Pag wala kang pasensya, hindi mo sya mapapatulog ng maayos. Trial and error yan. I-hehele mo sya. pag tulog na, ibababa mo. Pag nagising, ulit ulitin mo lang i-hele ulit. Haha. Parang do-while loop lang sa programming.



Pag nagte-thesis ka, may mga araw na tatamarin ka talaga gumawa eh. Kaya nagccram ka. Pero sa pagiging magulang, walang cramming. Bawal. Pag nagcram ka, babagyuhin ang bahay niyo sa kalat ng mga gamit dahil hindi mo na magawang malinis dahil hindi mo maiwanan yung baby mo. Dapat hanggat may oras, gawin mo na kasi pag nagising sya, wala ka na ibang magagawa pa kundi alagaan lang sya. Ang pinaka award mo dito eh pah nagsmile na sya sayo. Walang sayang kapalit. Walang pagod na hindi mapapawi. Nakakagigil. Gusto mo laging halikan. Ang sarap panuorin habang natutulog sya. Nakakataranta pag umiiyak na ng todo. Pero pag napatahan mo, siguradong mawawala ang stress mo. Hindi tulad sa thesis to na kailangan mong makakuha ng uno. Wala kasing magbibigay sayo ng grado. Malalaman mo lang na pasado ka pag napalaki mo siyang maayos at may takot sa Diyos.

-bitin. ;P

Welcome Iya :)

It was Tuesday, October 4. It's a late schedule for my check-up that should have been the Saturday. I had my last ultrasound on that Saturday though but didn't make it to have the regular check-up with my OB so we want back by Tuesday. I haven't felt anything yet or any signal from my baby so I'm not worried. It's not also my due date yet after all.

We've waited for 2 hours before my turn. That's the usual waiting hours for hours if we're early and lucky that day. Jong and I usually talk about the baby, or about the budget, or something like, what I want after my delivery or just anything. On that day, I even asked him.. "What date do you want Iya to come out? :)" I forgot what he said. Haha. But I remember I suggested, "I want 5 or 13 because it's our birth date. Hehe."

And when it's my turn finally, the usual thing that Doc Concepcion will do is to check the heart beat of the baby. On that day, I also showed her the results of my ultrasound. Sadly, it's breech. I'm so worried that it won't turn upside down and there's no other choice but make me a pig (cesarean). But I have this faith. I'm calm and just always praying that iya will turn upside down pa just like what I'm telling her always when I'm about to sleep.

But I was wrong :'( My OB checked for my cervix, or the opening I guess in my vagina and without any sign she said.. "2cm ka na ah, cesarean yan ha. Magpa-admit ka na." I was like.... "What??? When? How? Seriously?"
I asked her, kelan po ako magpapa-admit?"  "Ngayon. Itatawag namin sa hospital na magpapa-admit ka na."
"Ngayon na po? Kelan po ako manganganak?" I know it's a stupid question. Haha. But I was like thinking, maybe we're gonna wait until that 2cm will be 10cm before they cut my tummy :( And I am not really expecting that, that day will be the biggest day. My shock-o-meter went up so high and my OB is just telling me all this without any hesitation and with her normal tone. Para bang, expected na niyang mangyayari yun, e diba nga 17 pa ang due date ko? Tapos 4 pa lang, eto na?!

I don't know how should I feel. Jong and I are laughing when we go out of the room and told the secretary to call the hospital and reserve a room for us. My mind really is a hodgepodge. I don't want to panic, or to get excited but I am. Scared at the same time. And to think, I doesn't felt any pain yet. I'm not in labor either, and then I'm gonna hear that news? I feel so unlucky and lucky at the same time. What kind of pregnancy I have gone through? I didn't have cravings for foods, no morning sickness and now, no labor? Didn't feel anything painful or didn't experienced yung pagputok ng panubigan.

Any, we went back home to prepare the things that we're gonna need. If I can recall it correctly, it's about 10 in the morning when we arrived home. I sent text messages to everyone and they were like so excited and shocked. Some said na may oras pa talaga akong mag-text. Eh I'm not in a rush nga eh. I even took a bath and watched TV while waiting for Jong and my in-laws to prepare themselves too. We left the house around 1:00, I guess.

I'm so nervous when we arrived at the hospital. I don't know what to feel! I was convincing myself pa nga na, hindi pa ko manganganak. Something's gonna happen pa! HAHA. But I was wrong. I'm in the admitting section yata. I'm with Jong while his parents are settling something in Billing section. That's for my room I think. The guy nurse called my OB and reported that I'm already there. The other nurse, the pretty one :), checked again for the heart rate of the baby. After that, another two nurses gave me the wheeled chair and asked me to sit down and wait. The dextrose will be in my hand in any minute and I'm like shaking to death! Haha. I can't remember any moment in my life that I got confined so I don't know how do it feels and how painful it is. Paking shet pa! The first nurse that's inserting the needle is an OJT o trainee or basta hindi marunong because the other one's telling him what to do and I'm shouting in my head na, :"ambagal! bilisan mo na ipasok yung needle kasi medyo masakit na!" Lechugas lang. Pinagpraktisan pa ko. Nyemas.

Jong and I are just smiling every time our eyes meet. We're like talking while we're staring at each others eyes. And then, I told him, Beb,kinakabahan ako... Tapos inaasar pa niya ko! But with support na rin. I know he too, is nervous that time and all he's saying is, everything will be fine. Kaya mo yan, Beb. Aigoooo! Parang di naman? Parang di ko na nga kaya ang tense! Hahah.

Then a big man came and started pushing my wheeled chair. I'm like a child, really. I keep on asking them. What will happen next, where are they gonna bring me, how long will I be in delivery room etc etc. I didn't know that it will be so fast! The big man brought me to the laboratory for blood count check, and we went straight to the delivery room. I feel like crying! I feel like throwing up. Hahah. Before we enter the delivery room, I waved my last  goodbye to Ading. SHIT. I'm so nervous talaga. They asked me to change my clothes. Someone helped me and I keep also on asking her anything that I can ask, "Gaano ba katagal pag cesarean?" Haha. "Ano na gagawin saken?" Eeeehh. Shocks talaga. I'm not gonna experience that kind of feeling again! Super tense ako!

That was 2pm when I was brought in that scary delivery area for me to wait for 3 hours! Yes. I've waited for 3 hours and even fell asleep while waiting. They've checked for antibiotic allergies, checked for the baby's heart rate every now and then, checked for my blood pressure and waited for the OB to arrive. That's the longest hours that I've waited in my whole life. Hahah. Kasi I was expecting, I'm done at around 3 or 4. I want to get it done para mawala na yung kaba ko. Tapos while I was waiting, I'm hearing other mommies there while delivering the baby, normal. Ahuuu. Kawawa yung mga iyak at sigaw nila. And somehow, I thanked God I will not experience the same pain. I thought of these.. Maybe God really allow me to undergo the cesarean operation because I will not make it if I'm gonna deliver iya, normal. Everyone said normal delivery will cause you the pain that you can't ever imagine. The pain that you will never know where it's coming from. But that's the best part. That's where you'll gonna feel the hardship but happiness of being a mother. Also, after that looooongest PUSH... That's the end. A little rest and you'll be back to normal again. Unlike for the cesarean, after the operation, that will be the start pa lang of your pain and hardship.

So at arounf 4:15, Doc Concepcion arrived. I felt so tense again when she asked me how I am feeling. Wew. I'm expecting every minute we're gonna start the operation but that started only around 5:05pm after the anesthesiologist arrived. Gah! They moved my bed, finally and brought me to the operating room. They transfered me to another bed and there I finally saw the scariest light of those operating rooms that I always see on TV. Any minute para akong maiiyak. Para kong bata. The first one to talk to me is the anesthesiologist. I forgot her name. She explained to me what she'll gonna do and what would I feel and what should I do.

Doc: "Hi Kristel, I'm __. Anesthesiologist ako. Explain ko muna sa'yo yung mga mangyayari ha para alam mo ang mga gagawin at hindi dapat gawin. Makinig kang mabuti. Iinject kita ng anesthesia, sa may spinal cord yun. Medyo masakit pero sabi nila mas masakit pa ang dextrose. Kaya wag ka masyado matakot. Kailangan nakabend ka, so tutulungan ka ni kuya nurse para magbend. Medyo maiipit yung baby mo kasi nakabend ka pero normal lang yun. Kailangan kasi ganun ang pwesto mo. So, after mainject nun, makakaramdam ka ng pangingimay. Parang may mga ants everywhere. Magmumula sa paa mo yung pangingimay paakyat hanggang sa may chest mo. Tapos wala ka na mararamdaman. Magchichill ka din, na hindi mo macocontrol. Yung parang nilalamig ka. Dapat normal lang ang paghinga mo. Wag masyadong mabilis. Pwede lang, hinga ng malalim para matanggal yung tense mo. Tapos yung ulo mo, wag mo itataas, yung parang babangon? Bawal yon. Pwede mo lang igalaw yung head mo pa-left or right pero hindi pataas. Mararamdaman mo ginagalaw yung chan mo, paganito ganyan, pero okay lang yun, wala ka mararamdamang sakit. Okay?"

Ako: Masakit po ba? Mararamdaman ko ba pag hinihiwa na?

Doc: Shempre hindi na, may anesthesia ka na e.

Ako: Pero hindi mo ko papatulugin?

Doc: Hindi.

Ako: Bakit hindi pwedeng tulog na lang ako?

Doc: Eh baka makatulog din yung baby mo. Tsaka ayaw mo nun kita mo agad sya pagkalabas niya.

Ako: Ehh, baka masakit..

Doc: (laughing) Hindi. Wag ka matakot. Sundin mo lang yung sinabi ko. Oh, start na tayo?

Ako: Hala hala, wait lang po!

Doc: Bakit?

Ako: Dahan dahan lang...

Doc: Akong bahala...

Nagbend na ako... Wala pa yung injection....

Ako: Aray aray...

Doc: Oh, wala pa Kristel.

Ako to Kuya Nurse: Kuya, pahawak sa damit mo ha...

Kuya Nurse: Wag ka mangungurot ha...

Doc: Oh, Kristel eto na ha.. Konting sakit lang to..

Ako: (OA, paiyak na) ARAYYYYYY!!

Doc: Masakit  ba? Hindi naman gaano ah.. Oh, may isa pa...

Ako: Aray, aray... Aray...

Doc: Oh, tapos na.... Tandaan mo lahat ng sinabi ko sayo....

Ako: Wait lang po, baka hiwain na agad... May nararamdaman pa ko..

Doc: Oh, nafifeel mo na yung pangingimay?

Ako: Opo. (Nanginginig)

Doc: Oh ayan, nagchichill ka na. Sabi ko naman sayo diba. Inhale exhale ka lang...

Ako: Anong ginagawa?? Nakikiliti ako na parang nasasaktan.. (Parang may iniikot sa chan ko)

Doc: Wala pa.. Wala pang ginagawa..

Ako: Wait lang po.. Baka masakit.. May nararamdaman pa ko eh. Maya maya..

Doc: May nararamdaman ka pa? Itaas mo nga yung left foot mo?

Ako: (Itinaas pero di tumaas) Di ko po kaya eh.

Doc: Oh diba, mabigat na yang paa mo at nangingimay na.

Ako: Pero may nararamdaman pa po ako.

Doc: Oh, eto ung injection, try ko itusok sa arms mo... Masakit?

Ako: Medyo po.

Doc: Oh, sa may chan mo naman... Eto, masakit?

Ako: Hmm, medyo?

Doc: Ows? Masakit? Eh nakalubog na?

Ako: Parang hindi masakit pero nararamdaman ko.

Doc: Oh, hindi naman pala masakit eh.

OB: Oh, let's start.

Then she cut it! WAAAAAAAHHH...

Ako: Aray.. aray...

Anes: Masakit ba?

I'm just thinking that it should hurt but it's not hurting. Hahah. Sinasabi ko lang sa isip kong dapat masaktan ako, kahit wala naman ako nararamdamang sakit. Napifeel ko lang ung gnagawa. Napifeel ko nung hiniwa, nung ginagalaw. Parang ambigat ng pakiramdam ko. I keep on saying "aray aray".. Just to ease the tense. Hahah.

Ako to Anes: Wala po bang stress ball jan, o kahit anong pwede kong hawakan o pisilin?

Anes: Tayo, holding hands tayo... Tapos yung isa mong kamay jan sa may bed... Okay na?

Ako: Okay na po.. Malapit na ba makuha yung baby? Gano pa katagal? Kausapin niyo po ako ng kausapin. (Mukang tanga, inaaliw ko sarili ko. Hahaha.)

Anes: Paglabas ng baby mo ilalagay siya dun (pointing on my left side, parang ung lalagyan ng baby sa nursery pag tinitingnan ung babies). Tapos isusuction siya para hindi niya mainom yung mga fluid na galing sayo. Tsaka pa lang sya iiyak. Wag ka magugulat sa gagawin sa kanya. Pag nakalabas na yung baby mo, tsaka kita papatulugin, okay?

At around 5:35... It's done.

When I saw her, I felt something at the same time. Injection again. And this time, it's making me sleepy and dizzy. Then I saw the pedia and the nurse doing something to her, inserting a long tube on her mouth. Scary. Parang ayokong tingnan kasi parang nirerevive nila si iya, ganung datingan. And I'm so scared na baka hindi siya umiyak, meaning, hindi siya huminga. But after 3 times doing that, I heard her cry. Para kong binunutan ng tinik. My eyes are almost close when they brought iya near me while she's crying. And all I can say is... "Hello baby...." And I know, I'm smiling that moment... And blank... I'm asleep. When I woke up, it's already 6:30 I guess. I waited for a few more minutes then the pedia brought iya again to me and showed her now with her clothes on and all clean... And she's crying. That's when I noticed her cutie patootie dimples! Eeeehh. Ankyuuut talaga! Then around 7pm, they brought me to my room where Jong is alone waiting for me.

I'm still a bit dizzy and I don't completely remember what happened or how do Ading looks like when I arrived in our room. After a while, I talk to him na but cannot move my body. Sobrang hirap ng di makagalaw lalo na pag may makati sa bandang paa mo. :( I'm gonna dieee!

That night, only the two of us are there and he took care of me and give whatever I need. I feel so helpless and useless yet so loved :)

The next day, my family came. Papa, mama, tatay, tita nene, ninang vilma and ate beng. On that moment, I don't know what to feel. I feel happy of course. They care for me na, and they are all worried about my condition kasi I'm the only one among our family na na-cesarean and their look are like, they're hurting especially when I can hardly move. But in spite of happiness, there's sadness in me that I don't know where does it come from. I feel like, this day will end, they will leave, I'll be alone, I'll feel alone, again.

That 2nd night, iya was delivered to us. We'll be the one to take care of her, to think Jong and I never held a newborn before, never experience what to do when the baby cries and we're all alone by ourselves. That's the start of my baby blues, my emptiness. I feel like, everything's so hard. I can't sleep. I 'm so scared that iya will cry any minute. I'm so afraid. I have no idea what to do except to give her formula milk. But what if she refuses and still cry? What will I do? Jong needs to sleep kasi may pasok pa sya so I have to take care of iya the whole night. Grabe. Para kong zombie that night. Gising ata ako buong magdamag. Bawat pagdaan ng oras alam ko eh. Ayokong iiyak si iya kaya buhat buhat ko lang sya. Kasi magigising si Ading pag umiyak siya. Naiiyak na ko. Antok na ko. Pagod na ko. Katakot kargahin. Hirap pa ko kasi may dextrose. Ahuuu :((

The next day, dumalaw naman ang mga closest friends ko. Sina Dianne, Abi, Paul, Vince kasama si Herman :) I always have this fear kahit masaya ako at pumunta sila. I feel so alone, always :( Nakakatakot talaga.

I don't want to elaborate more about my sadness. Ayoko na kasi mafeel ulit yun. At pag naiisip ko, nalulungkot ulit ako.. Basta ngayon, excited na ko umuwi sa Lipa! This weekend na :)

Greatest Dad.

(Mas maganda yung una kong gawa :( kennice! nawala.)


I know I can never be the best mom. I have flaws when it comes to myself. I can't even handle my own emotions at times. I always worry. I always think negatively. I always cry. I am always like a child. I am always the weak one.

But all that worries can be set aside because he's my opposite. He always seems so calm, so strong and no-problem-at-all person. The past week was like the hardest part of my life emotionally, as of now. I feel like I'm gonna break down any second of the day. It started from the time I held Iya.

I'll make this more emotional, tagalogss.

Siguro totoo nga yung "baby blues" noh? Yung after mo daw manganak parang malulungkot ka, minsan parang ayaw mo pa sa baby mo, depress ka. Mga ganung bagay. Kasi daw parang, punong puno ka ng excitement nun wala pa siya tapos ngayon, anjan na, ano na? Parang ganun. Tsaka maninibago ka sa lahat. Nakakapanhina lang na nararamdaman ko yun hindi lang dahil kay iya kundi pati kay JD at sa sitwasyon, at sa pamilya namin.

Tapos nakakainis lang din na si Jong yung tipo ng taong hindi namomoblema sa kahapon at sa bukas. Kung ano yung ngayon, yun yun ginagawan niya ng paraan pero di niya pinoproblema, di niya iniisip na problema. Kaya lahat kaya niya i-handle. Pero ako, di ko siya kaya tingnan ng ganun e. Nung isang gabi,umiyak ako. Ang sakit sakit kasi nung tahi ko. Parang napagod. Naiyak na lang ako bigla habang nagpapabreast feed ako. Tapos yung gabi before nun, umiyak din ako dahil kay Jong.

J: Oh, bat ka umiiyak beb?
K:Eh, di ko kasi kayang tingnan ka, parang pagod na pagod ka na. Lahat ikaw ang gumagawa.
J: Hindi beb, kaya ko naman eh. Tsaka ganun talaga. Ngayon lang naman to kasi nagpapagaling ka pa. Pag okay ka na, dalawa na tayong gagawa ng lahat diba? :)
K: Alam ko naman un kaso nahihirapan ako para sa'yo. Kaya nga gusto ko sa lipa na muna tayo. Dun mabilis ko masasabi sa mga tita ko o kay inay na alagaan muna si iya habang di pa ko magaling. Sabi nga ni inay, dalhin ko lang daw dun si iya eh, siya na mag-aalaga.
J: Beb,kaya ko naman kayo alagaa pareho ni bebi e. Sabihin mo lang saken yung mga dapat kong gawin, kaya ko naman.

Parang ayaw niya umuwi sa Lipa kasi siya naman daw ang mag-aadjust. Syempre sya naman yung hindi free gumalaw. Pero kailangan talaga namin umuwi dun kasi aalis yung parents niya kasama yung dalawa niyang kapatid. Wala kami makakasama for 5 days. So ako, pagkakataon na yun. Gusto ko mas matagal kami dun kaya sabi ko, sunduin kami dito ng mas maaga.

Ang dami dami ko laging inaalala. Kaya lagi akong depress at naiiyak. Tapos nagpaparamdam ako sa kanya ng mga ganitong bagay.

K: Beb, gusto mo dun muna si iya kina inay? Habang nag-aaral ka pa tapos ako hahanap ng trabaho. If ever wala pa tayo mahanap na baby sitter tsaka kung wala pa tayo pang sweldo sa baby sitter.

Naiiyak ako habang sinasabi ko yan, pinipigilan ko lang. Kasi alam kongg aayaw siya at ayaw niya din pag-usapan.

J: Beb, anu un? Weekend lang tayo makikita ni bebi? Ayoko nun.
K: Eh saglit lang naman diba? Pang samantala lang. Ako nga 7 yrs. inalagaan ni inay eh. Tapos nagwowork sina mama at papa.
J: Beb, di porket ganun ginawa sa'yo, gusto ko ganun na din para kay iya.

Parang iritable na lang siya lagi pag ganun yung topic. Tipong ayaw na ayaw niyang mapapahiwalay kay iya. Natutuwa ako at naiiyak kasi it seems like he loves her more than I love her :( Kakatouch lang.

Tapos iniisip ko pang sabihin na, sa 2nd semester niya, dun na lang kaya muna kami ni bebi sa Lipa. Tapos dalaw dalaw na lang siya. Alam ko mag-aaway kami pag ni-suggest ko yun. Pero ayoko nung pumapasok siya tapos maiiwan kami ni iya dito sa kanila. Tsaka nung buntis ako, sila na lahat eh. Pati ba naman pagkapanganak ko pa diba. Pabigat na kami masyado. Nakakhiya na. Hindi ko alam kung paano ko siya mapapapayag pero ayoko talaga dumito ng wala pa kong trabaho, ng wala pa ko maiaambag sa gastusin para sa aming tatlo. Pero pano? Ayaw na ayaw niya mapahiwalay samen? Alam mu un, nakakatouch talaga. Hindi niya naiisip na mas free siya pag andun kami sa Lipa. Yung mas makakapaglaro siya, mas makakalabas, di niya kami aalagaan. ang iniisip niya, gusto niya lagi kami kasama. Tipong hindi kumpleto pag wala kami.

Ang sama ko ba kasi di ko yun napifeel? Ako naman kasi, para sa amin tatlo yung iniisip ko. Yung mas makakabuti samen kahit na mas mahihirapan kami.

Tapos yung mga tanon kong...
K: Beb, hindi ka ba natatakot kay bebi?
J: Panong natatakot? Natatakot ako pag tulog siya baka biglang maglungad o kaya kagatin ng ants or lamok.

Samantalang ako.
K: Ako natatakot ako pag gabi na eh. Kasi baka hindi tayo patulugin o baka mahirap patahanin.

Bat ako ganun yung worries ko? Haha.

J: Ahh, eh diba ganun daw talaga pag baby pa. Tiis lang tayo sa puyatan. Hehe.

Sa gabi at madaling araw si Jong ang gising ng gising. Pag gigising ako, late na kasi inaasikaso na niya si iya. Gising na siya para ayusin siya, itimpla ng milk, i-hele  siya, ayusin yung kulambo, tingnan kung may ants at lamok, tingnan kung nagsuka.

Ang tyaga niya, grabe. Mas lalo ako naiiyak pag ganun e. Nakakainis. Ako, shempre nagpapagaling pa kaya di ako makagalaw masyado. Kaya sabi ko sa kanya siya muna, tiis lang siya. Pero minsan sobra sobra yung pagaalaga niya. Ang kulit.

Tapos last time, tulog si iya...

K: Beb, dun tayo kabilang kwarto, nuod tayo. Tulog naman si bebi eh.
J: Eh, ayoko iwan yan si iya, baka may kumuha.
K: Hahah! Baliw. Sino kukuha jan?
J: Joke lang.. Pero ayoko nga iwan sya. Wag na lang natin iwan.

Pa-joke lang niya sinabi pero ayaw niya talaga iwan. Kaya pag manunuod kami, bitbit namin, ililipat namin lahat ng gamit. Panlatag, ung kulambo niya, pillows. Kahit mahirapan siya kasi siya nag aayos lahat. Okay lang basta kasama namin si iya. Letse! Edi siya na! Siya na talaga ang best dad everrr! Ang swerte swerte namin ni bebi iya sa kanya :)

Nakakainis kasi mas nagiging emotional ako kasi ang galing galing niya lagi. Kaya niya lahat gawin para samin. Kennice pa nga talaga!! Hahah. Hay nako, di na ko makapag intay magtrabaho.. Makakabawi din ako sa kanya at kay iya! PANGAKO. Gagawin ko din lahat, para sa kanila Mag-intay lang sila na maging fully recovered na ko.

Pagbubuntis

Gaano kahirap magbuntis?

Kung ako lang ang pagbabasehan, sa mga pinagdaanan at pinagdadaanan ko pa lang, siguro kahit paano eh madali lang. Hindi kasi ako naglihi, walang morning sickness, hindi nasusuka sa iba't ibang amoy, hindi sensitive.

Pero sobrang hirap na ng mga nangyayari para sakin. Inip na inip na ako sa siyam na buwan na madaming bawal, madaming sakripisyo, madaming kailangang kainin na hindi ko hilig.

Sabi ko nga kay Jong, first and last na to eh. Ayoko na magbuntis. Okay lang saken kahit sa ibang babae na lang pero sya pa din ang ama :)) wag lang ako ulit maghirap ng ganito. Haha!

Noong unang trimester, ang mahirap lang eh yung ang sakit sakit lagi ng lower back ko. Pero the rest, wala naman ako poblema. Kaya nga hindi ako naniniwala nung una na buntis talaga ako, kasi parang normal pa din naman lahat. Actually, nagyoyosi ako nung mga time na yun. At nag inom pa ata kami once kaya nga nangangamba ako kung may part kay baby na baka maapektuhan. Nagpepray talaga ako na wala talaga.

Nung next trimester naman, 4-6 months, eto yung nag-aadjust na talaga ko kasi lumalaki na yung tummy ko. Ambili ko mangalay, kailangan may support lagi yung likod ko, ang hirap humanap ng pwesto pag matutulog, hindi pwede yung sudden movements. Tapos ambilis ko mapagod. Konting lakad na pataas ang daan, pagod na ako. Dito yung time na naiisip kong totoo na talaga to. Kasi lumalaki na talaga yung chan ko. At nagstart na din magkaroon ng stretch marks, nagstart na din gumalaw si bebi ng pakonti konti mga early 6 months ata or 5th month. Tapos pinakamahirap din tong trimester na to kung ang paguusapan eh yung emotional aspect. Dito naganap yung paglipat ko dito kina Jong. Dito din naganap yung dumalaw ako samen at nagkaharap ulit kami ni papa. Pero dito rin yung nagka-ayos na din kami at last.

At eto na, nasa last trimester na ko. Eto na yung time na parang ang bagal bagal ng mga araw kasi iniintay ko na lang na mag-labor na ko at isugod na ko sa ospital at tapos na, lumabas na ang baby ko! :D

Habang tumatagal ang pagiintay ko lalo akong nahihirapan. Lalo akong kinakabahan. At lalo akong naiinip at naeexcite. Grabe yun day to day routines ko. Parang ang dami ko pang gustong gawin pero tamad na tamad na ko.

Grabe yung mga galawan ni bebi! Ang likot likot niya paminsan tapos umaalon pa talaga yung chan ko minsan. Tipong makikita ko talaga kung paano siya gumalaw. At mapapatigil ako sa kung ano mang ginagawa ko.

Hayy. Pinakamahirap na 3 months to ng buhay ko, sa ngayon :D Physically stressed talaga ako. Tinatawag na akong auger ni Jong! Ang laki kasi ng hita at paa ko. Tapos yung mukha ko parang namamaga na din. Ewan ko ba kung bakit ganto na tong mukha kong to pero ampanget ko pala talaga pag tumaba ako!

Imba yung frustrations na kinakaharap ng mga buntis sa tuwing makikita nila yung lumba lumba nilang katawan. Isama mo pa yung mga nag iitimang singit at mga stretch marks.

Tapos, ang hirap hirap bumangon lalo na sa sahig kami natutulog ni Jong. May kuchon naman na malambot pero yung effort na pagtayo, isang malaking pagsubok. Tapos minsan may mapi-feel kang nawiwiwi ka na, kasi yung galaw ni bebi parang pababa sa puson mo. Tapos di ka makakatagal sa upong indian sit. Kelangan kasi nakabend ka ng konti palikod kasi feeling mo laging naiipit yung chan mo. Tapos pag may nahulog, eeffort ka din talaga bago mo sya makuha! Di ka makapaghilod ng maayos sa lower parts ng katawan mo kasi di ka makakayuko, tapos pag nakaupo ka naman maligo, mejo nakakangalay pa din pero ganun ang ginagawa ko, nakaupo ako. Pag magtu-toothbrush ka, or maghuhugas ka ng pinggan, laging mababasa yung damit mo kasi di mo mapapansin, nangunguna nga pala yung chan mo. Minsan din pag dadaan ka patagilid sa masikip na daan, mauuntog yung chan mo kasi malilimutan mong may bukol ka sa nga pala sa chan. Haha! Mamimiss mong matulog ng nakadapa kung mahilig kang dumapa dati. Pahirap din maglagay ng lotion sa legs mo. Grr. Ang hirap din magsuot ng undies! How do u wear undies ba? Yuyuko ka diba? Eh hindi ka nga makakayuko e. So it's either uupo ka sa kama or chair para maisuot mo or pag nakatayo ka, one leg at a time while holding the undies. Pag nahulog, badtrip. Haha. Nakakainis sumakay at bumaba ng jeep at tricycle kasi dapat dahan dahan, pero nakakahiya naman kung magbabagal ka diba. Kangalay sa likod tapos hassle pa kasi I shouldn't look like nahihirapan. Hahah. Tapos triple ang init na nararamdaman ko kumpara sa mga kasama ko. Kung pwede nga lang may baon ka laging aircon eh. Leche. Napakadaming bawal! Hotdogs, preservatives, fish balls, sweets, softdrinks, chicha, noodles, mga super malalamig. Pero halos lahat yan, kinain ko. Hahah. Pero shempre konti konti lang. Magiging sakang ka pa, at pag minamalas malas ka, mamamanas ka. Patay. Ako, di naman gaano.

Ngayon, gano nga ba kahirap magbuntis? Hahaha. Wag mo na isipin! Manganganak pa nga eh :)) Tingnan naten kung kakayanin ko pa :))